W ramach oszczędności w firmach coraz częściej praktykuje się „wynajmowanie” pracowników innym pracodawcom – jest to zjawisko tzw. leasingu pracowniczego. Na jakich zasadach ono funkcjonuje i jakie możliwości stwarza stronom stosunku pracy tłumaczy ekspert, Kamil Jabłoński, aplikant radcowski w TGC Corporate Lawyers.
Do nowego pracodawcy
Przede wszystkim, aby mogło dojść do „wynajęcia” pracownika, pracodawca musi uzyskać od niego pisemną zgodę na wykonywanie pracy w innej firmie. Porozumienie zawarte między pracodawcami powinno zawierać określenie okresu, na jaki podwładny zostaje „wypożyczony”. Należy w nim również zawrzeć rodzaj pracy, który pracownik ma wykonywać na rzecz innego pracodawcy oraz ewentualnie jego wynagrodzenie. Warto pamiętać o tym, że treścią takiego porozumienia jest wykonywanie pracy przez zatrudnionego, zatem do tego stosunku pracy zastosowanie znajdują również przepisy Kodeksu pracy. Dotychczasowy stosunek pracy ulega zawieszeniu. Podwładny nawiązuje z nowym pracodawcą kolejny stosunek pracy, zatem powinna też zostać zawarta miedzy nimi umowa o pracę. Może mieć ona charakter terminowy, co oznacza, że obowiązuje przez określony czas, który odpowiada długości udzielonego urlopu bezpłatnego. Innym rozwiązaniem jest umowa bezterminowa – w sytuacji, gdy urlop został udzielony na czas nieokreślony. Wątpliwości może budzić zawarcie umowy na czas wykonania określonej pracy, bowiem w takim przypadku trudno jest wyznaczyć jej końcową datę. Strony mają prawo autonomicznie ustalić jej treść, ta zaś może różnić się od poprzedniego zatrudnienia, a nawet być mniej korzystna dla pracownika. Należy pamiętać jedynie o generalnej zasadzie, zgodnie z którą nowa umowa o pracę nie może naruszać obowiązujących, minimalnych standardów prawa pracy. Na nowym pracodawcy ciążą obowiązki wynikające z Kodeksu pracy, jak choćby obowiązek skierowania pracownika na badania lekarskie, wypłata wynagrodzenia, czy udzielenie urlopu wypoczynkowego za czas u niego przepracowany.
Urlop wliczony do stażu pracy
Odmiennie niż ma to miejsce w przypadku zwykłego urlopu bezpłatnego, okres urlopu udzielonego w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy wlicza się do stażu pracy „wypożyczanego”. Od okresu zatrudnienia zależą uprawnienia pracownicze u dotychczasowego pracodawcy.
WAŻNE! Instytucję tzw. „leasingu pracowniczego” określonego w Kodeksie pracy należy odróżnić od pracy tymczasowej wykonywanej na podstawie Ustawy z 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. W takich przypadkach pracodawcą jest agencja pracy tymczasowej, która jedynie „deleguje” pracownika tymczasowego do pracy na rzecz pracodawcy-użytkownika. W przypadku leasingu pracowniczego opartego na przepisach Kodeksu pracy, dotychczasowy pracodawca wyjątkowo kieruje pracownika do innej firmy, która staje się nowym pracodawcą wobec zatrudnionego.
Co mówią przepisy?
Na gruncie k.p. „najem pracy”, bo z takim określeniem również można się spotkać, znajduje oparcie w art. 1741 k.p. Umożliwia on pracodawcy, za pisemną zgodą pracownika, udzielenie mu bezpłatnego urlopu w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy przez okres ustalony w porozumieniu zawartym pomiędzy pracodawcami.